اگر مصرف نکنیم اسراف کرده ایم

میثم ریاحی

نعمت های فراوانی را خداوند متعال در اختیار ما انسان ها قرار داده است تا از آن نعمت ها بهره مند شویم. بنابراین باید بهترین استفاده و بهره برداری را داشته باشیم چرا که اگر از نعمات الهی بهره نبریم و نسبت به آن ها بی تفاوت باشیم، کفران نعمت کرده ایم. به طور مثال، اگر درخت میوه ای در خانه داشته باشید و زمانی که میوه های آن به طور کامل می رسد و قابل چیدن می شود، باید میوه ها را از درخت چید و استفاده نمود، در غیر اینصورت میوه ها آنقدر به درخت می مانند تا می گندند و از بین می روند، خوب اگر به میوه ای که برای ماست و کاملاً رسیده شده است بی توجهی کنیم تا فاسد شود و از بین برود، این کفران نعمت نیست؟ به طور یقین کفر است و بی توجهی ما گناه محسوب می شود. مگر آنکه خوردن و یا فروختن آن آسیبی برای مالک درخت یا خانواده اش و یا مردم و اجتماع داشته باشد، در این صورت باید از خوردن و بخشیدن اجتناب نمود. حتی در برخی از موارد که درخت دچار آفت می شود تا جایی که ممکن است به محصولات دیگری نیز آسیب برساند، نه تنها خوردن میوه آن حرام است بلکه بریدن درخت نیز واجب می شود. با بیان این مثال مشخص می شود که تمامی نعمت های الهی به همین صورت مصرفشان در برخی از موارد لازم بوده و اگر مصرف نشوند اسراف می گردد و در برخی موارد نیز کاملاً برعکس بوده و مصرف ننمودن حرام و اجتناب از آن واجب می گردد. بر همین اساس یکی از سرمایه های بزرگ و ملی سرزمین ایران عزیز که از نعمت های شیرین و دوست داشتنی پروردگار عالم است شامل همین قاعده و قانون می شود و آن نعمت بزرگ " آب " است. اگرچه دو سوم کره زمین را آب فراگرفته است اما این آب قابل استفاده و بهره برداری نمی باشد زیرا شور بوده و برای آبیاری و مصرف قابلیت لازم را ندارد. به لطف خدا کشور ما نیز از نعمت آب شیرین بهره مند است. با همه این صحبت ها باید بدانیم که همین آب شیرینی که در اختیار ماست در شرایطی باید از آن مواظبت کرد و بیش از نیاز ، از آن استفاده نکرد زیرا اسراف محسوب می شود اما در شرایطی دیگر باید از آن بهره برداری نمود و مصرفش کرد زیرا عدم مصرف آن اسراف خواهد بود. شاید بعضی سؤال کنند چگونه می شود؟ وقتی خداوند نعمتی به نام آب شیرین به ما عطا فرموده است و این آب شیرین در رودخانه ها جاری است که ما از آن استفاده کنیم پس باید این نعمت مهم را بین همه افرادی که نیاز به آن دارند تقسیم نموده و به نحو احسن از آن بهره مند شویم و اجازه ندهیم که اسراف شود. نکته ای دیگر این که آب شیرین رودخانه ها جریان دارد تا در نهایت به دریا بریزند، در این میان مردمی که در مسیر رودخانه هستند هرچقدر از این آب استفاده کردند که بهره مند شده اند اما بقیه آب رودخانه که مورد استفاده قرار نگرفته است به دریا می ریزد و با آب دریا مخلوط می شود و نتیجه این مخلوط شدن این است که آب شیرین رودخانه تبدیل به آب شور می شود و غیرقابل استفاده می گردد. بنابراین اگر از این نعمت الهی استفاده نکنیم تااینکه به دریا بریزد و از بین برود اسراف کرده ایم. با این حساب وقتی مطابق گزارشات، ما می دانیم که سالانه مقدار زیادی از آب شیرین رودخانه ها به دریا می ریزد  پس چرا قبل از اینکه این اتفاق بیفتد از آن استفاده نمی کنیم. به طور مثال سالانه هشت میلیارد مترمکعب آب شیرین رودخانه کارون به دریا می ریزد و شور می شود درحالی که رودخانه زاینده رود در سال فقط به یک میلیارد مترمکعب آب نیاز دارد تا زنده رود باقی بماند و همه مردم در مسیر این رودخانه از آب شیرین آن بهره مند گردند. پس می شود یک میلیارد مترمکعب رودخانه کارون را به سمت زاینده رود هدایت کرد تا از اسراف شدن این یک میلیارد متر مکعب جلوگیری کنیم و از هشت میلیارد متر مکعب آبی که از رودخانه کارون به دریا می ریزد و شور می شود هفت میلیاردش به دریا بریزد و یک میلیاردش نجات پیدا کند. پس هر فرد یا افرادی که در این زمینه اقدامی انجام دهند رضایت خدا را جلب نموده اند زیرا هم مردم را از بی آبی نجات داده اند و هم از اسراف یک میلیارد متر مکعب آب جلوگیری نموده اند و آن افرادی هم که از انجام این کار جلوگیری می کنند مورد غضب حضرت حق و مردم قرار خواهند گرفت زیرا هم مردم را دچار بی آبی نموده اند و هم یک میلیارد مترمکعب آب را اسراف نموده اند. این حداقل کاری است که می شود انجام داد تا از اسراف جلوگیری شود چون اگر مصرف نکنیم اسراف کرده ایم.